چهره واقعی صهیونیسم پشت نقاب مردم‌دوستی

رژیم صهیونیستی طی سال‌های گذشته همواره کوشیده با راهبرد «دروغ بزرگ» چنین القاء کند که با ملت ایران دشمنی ندارد و صرفاً با آنچه «ساختار حاکمیتی جمهوری اسلامی» می‌نامد، در تقابل است.

به گزارش ایسنا، این ادعا بارها از زبان مقامات سیاسی، امنیتی و رسانه‌ای این رژیم تکرار شده تا شاید افکار عمومی جهان، و حتی برخی مخاطبان داخلی، را به پذیرش چهره‌ای کمتر منفور از رژیم اشغالگر قدس سوق دهد.
اما واقعیت میدانی و سیاست عملی صهیونیست‌ها چیز دیگری را نشان می‌دهد.برای نمونه حمله به مراکز غیرنظامی همچون پالایشگاه پارس جنوبی، پتروشیمی جم و ... که بخش عمده ای از نیاز کشور به سوخت مخصوصا بنزین و گاز را تامین می نماید نه تنها هیچ سنخیتی با این ادعای صهیونیست‌ها ندارد، بلکه مصداق آشکار جنایت علیه ملت ایران است.
رژیم صهیونیستی با تصور نادرستی از وضعیت اجتماعی ایران، گمان می‌برد که با ایجاد اختلال در زندگی روزمره مردم می‌تواند نارضایتی عمومی را به‌گونه‌ای هدایت کند که به تضعیف انسجام اجتماعی و فشار علیه حاکمیت بینجامد. اما این تصور نه‌تنها از نظر سیاسی و اجتماعی، بلکه از منظر حقوق بین‌الملل نیز مطرود و محکوم است. بر اساس اصول بنیادین حقوق بین‌الملل بشردوستانه، به‌ویژه ماده ۴۸ پروتکل اول الحاقی به کنوانسیون‌های ژنو، طرف‌های درگیر موظف به تفکیک میان اهداف نظامی و غیرنظامی هستند.

حمله به زیرساخت‌های حیاتی که زندگی عادی مردم را مختل می‌کند مانند تأسیسات برق، آب، ارتباطات و خدمات عمومی به‌طور مستقیم ناقض اصل تفکیک و اصل تناسب بوده و مصداق مجازات جمعی است؛ رفتاری که نه‌تنها غیراخلاقی بلکه به‌صراحت غیرقانونی است.

افزون بر آن، هرگونه تلاش آگاهانه برای برانگیختن نارضایتی داخلی از طریق حمله به دارایی‌های عمومی، دخالتی آشکار در امور داخلی کشورها محسوب می‌شود و بر اساس منشور سازمان ملل متحد، به‌ویژه ماده ۲ بند ۴، ممنوع است. چنین اقداماتی، در صورت اثبات عامدانه بودن و تأثیر بر مردم غیرنظامی، می‌توانند در چارچوب جنایت جنگی تعریف شوند و مسئولیت بین‌المللی رژیم مهاجم را به دنبال داشته باشند؛ مسئولیتی که اگرچه به‌واسطه موانع سیاسی در نظام بین‌الملل به‌سختی پیگیری می‌شود، اما در بعد حقوقی کاملاً قابل استناد و تثبیت است.

اما تجربه تاریخی مردم ایران نشان داده که در بزنگاه‌های فشار و تهدید، آنچه تقویت می‌شود، نه گسست اجتماعی بلکه همبستگی ملی است. ملتی که هشت سال جنگ تحمیلی، سال‌ها تحریم ظالمانه و انواع تهدیدات امنیتی را پشت سر گذاشته، در برابر چنین اقداماتی به زانو درنمی‌آید، بلکه بیش از پیش به ماهیت دشمنان خود پی می‌برد و در برابر آن‌ها صف می‌بندد.

ادعای مردم دوستی وقتی از زبان رژیمی مطرح می‌شود که کودکان فلسطینی را در آتش می‌سوزاند و با جنگ‌افروزی آرمش و امنیت را در منطقه غرب آسیا هدف قرار داده است، تنها نمک پاشیدن بر زخم عقلانیت جهانی است.

امروز دیگر نه‌تنها مردم ایران، بلکه ملت‌های منطقه، چهره واقعی صهیونیسم را بدون روتوش و بدون بزک‌های رسانه‌ای، به‌خوبی می‌شناسند و چنین ادعاهای رژیم صهیونیستی چیزی جز تلاشی مذبوحانه برای فریب افکار عمومی نیست.

*