بزرگترین انگل درست جلوی چشمان شماست !

بزرگترین انگل دوران مدرن، یک بی‌مهره خونخوار نیست، بلکه وسیله‌ای شیک، دارای صفحه‌نمایش شیشه‌ای و اعتیادآور است و میزبان آن، هر انسانی روی کره زمین است که به اینترنت دسترسی دارد.
دانشمندان طی مطالعه‌ای جدید، تلفن همراه هوشمند را بزرگترین انگل جامعه مدرن معرفی کردند.

به گزارش ایسنا، بزرگترین انگل دوران مدرن، یک بی‌مهره خونخوار نیست، بلکه وسیله‌ای شیک، دارای صفحه‌نمایش شیشه‌ای و اعتیادآور است و میزبان آن، هر انسانی روی کره زمین است که به اینترنت دسترسی دارد. گوشی‌های هوشمند، ابزاری نیستند که صرفاً برای ما مفید باشند، بلکه وقت، توجه و اطلاعات شخصی ما را در راستای منافع شرکت‌های فناوری و تبلیغ‌کنندگانشان همانند یک انگل مصرف می‌کنند.

به نقل از ساینس‌آلرت، «ریچل براون»(Rachael Brown) مدیر مرکز فلسفه علوم و دانشیار فلسفه در «دانشگاه ملی استرالیا» و «راب بروکس»(Rob Brooks) استاد علوم تکامل در «دانشگاه UNSW» در مطالعه‌ای جدید استدلال می‌کنند که گوشی‌های هوشمند خطرات اجتماعی زیادی را ایجاد می‌کنند که وقتی از دیدگاه رابطه «انگلی‌»(parasitism) به آنها نگاه کنیم، به وضوح مشخص می‌شوند.

تعریف انگل
زیست‌شناسان، انگل را به عنوان گونه‌ای تعریف می‌کنند که از یک رابطه نزدیک با گونه‌ای دیگر یعنی میزبان خود، سود می‌برد. این در حالی است که میزبان، بهایی را متحمل می‌شود. به عنوان مثال، شپش سر برای بقای خود کاملاً به گونه انسان وابسته است. آنها فقط خون انسان را می‌خورند و اگر از میزبان خود جدا شوند، تنها مدت کوتاهی قادر به زنده ماندن هستند. شپش سر در ازای خون انسان، خارش شدیدی به انسان می‌دهد و این همان بهایی است که درباره آن گفته شد.

گوشی‌های هوشمند به طور اساسی زندگی ما را تغییر داده‌اند. این ابزارهای کوچک فناوری، زندگی ما را آسان‌تر می‌کنند، در حدی که به ندرت پیش می‌آید کسی تلفن همراه نداشته باشد. با این حال، با وجود مزایای آنها، بسیاری از ما گروگان تلفن‌های خود هستیم و نمی‌توانیم به طور کامل ارتباط خود را با آن قطع کنیم. کاربران تلفن با کمبود خواب، روابط ضعیف‌تر در دنیای واقعی و اختلالات خلقی، هزینه این موضوع را می‌پردازند.

همه روابط نزدیک گونه‌ها، انگلی نیستند. بسیاری از موجوداتی که درون یا روی بدن ما زندگی می‌کنند، مفید هستند. به عنوان مثال، باکتری‌های موجود در دستگاه گوارش حیوانات فقط می‌توانند در روده گونه میزبان خود زنده بمانند و تولید مثل کنند و از مواد مغذی عبوری تغذیه کنند. آنها مزایایی از جمله بهبود ایمنی و هضم بهتر را برای میزبان فراهم می‌کنند. این رابطه برد-برد، «همیاری»(mutualism) نامیده می‌شود.

ارتباط انسان و گوشی هوشمند نیز به عنوان یک رابطه «همیاری» آغاز شد. با این حال، دانشمندان استدلال می‌کنند که این رابطه به یک رابطه «انگلی» تبدیل شده است. چنین تغییری در طبیعت غیرمعمول نیست و یک همیار می‌تواند فرگشت(تکامل) یابد و به انگل تبدیل شود.

گوشی‌های هوشمند در قامت انگل
از آنجایی که وجود گوشی‌های هوشمند تقریباً ضروری شده‌ است، برخی از محبوب‌ترین برنامه‌هایی که ارائه می‌دهند، منافع شرکت‌های سازنده اپلیکیشن و تبلیغ‌کنندگان آنها را بیش از منافع کاربران انسانی خود تأمین می‌کنند.

این برنامه‌ها طوری طراحی شده‌اند که رفتار ما را به سمت پیمایش مداوم و کلیک کردن روی تبلیغات سوق دهند. بنابراین می‌توان کاربران و تلفن‌هایشان را شبیه به میزبان‌ها و انگل‌هایشان در نظر بگیریم. حال این رابطه به کجا ممکن است برسد و چگونه می‌توانیم این انگل‌ها را خنثی کنیم؟

نقش نظارت در این زمینه بسیار کلیدی است. فرگشت نشان می‌دهد که دو عامل بسیار موثر هستند، یکی توانایی تشخیص استثمار در هنگام وقوع و دیگری ظرفیت پاسخ دادن است.

یک نبرد دشوار
در مورد تلفن هوشمند، ما نمی‌توانیم به راحتی استثمار را تشخیص دهیم، اما حتی اگر از ماهیت استثماری برنامه‌های تلفن هوشمند آگاه باشید، پاسخ دادن نیز دشوارتر از صرفاً زمین گذاشتن تلفن است.


کشف انگلی که انسان را به خودکشی وامی‌دارد!
بسیاری از ما برای انجام کارهای روزمره به تلفن‌های هوشمند وابسته شده‌ایم. دولت‌ها و شرکت‌ها با انتقال ارائه خدمات خود به صورت آنلاین از طریق برنامه‌های تلفن همراه، وابستگی ما به تلفن‌هایمان را بیشتر تثبیت کرده‌اند. هنگامی که تلفن را برای دسترسی به حساب‌های بانکی یا خدمات دولتی برمی‌داریم، نبرد را باخته‌ایم.

تجزیه و تحلیل دانشمندان نشان می‌دهد که انتخاب فردی به طور کامل نمی‌تواند تاثیرگذار باشد. ممنوعیت رسانه‌های اجتماعی برای افراد زیر سن قانونی توسط دولت استرالیا نمونه‌ای از اقدامی جمعی است که برای محدود کردن کارهایی که این انگل‌ها می‌توانند از نظر قانونی انجام دهند، مورد نیاز است. ما برای پیروزی در این نبرد به محدودیت‌هایی در مورد برنامه‌های اعتیادآور، نیاز خواهیم داشت.

این مطالعه در مجله Australasian Journal of Philosophy منتشر شده است.

*