آیا امامان در دنیا شفاعت می‌کنند؟ روایت عجیب آیت‌الله گلپایگانی!

آیت‌الله گلپایگانی حالتی روحانی را روایت می‌کند که در آن خود را منشأ فیض می‌پنداشت، اما با توسل به امام کاظم (ع) و امیرالمؤمنین (ع) به حقیقت عبودیت و قدرت بی‌پایان الهی پی برد.

به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، کتاب «داستان‌هایی از علما» به قلم علیرضا خاتمی شامل ماجراها و نکته‌های آموزنده از زندگی علما و دانشمندان دینی است که در شماره‌های گوناگون تقدیم شما فرهیختگان می‌شود.

شفاعت امامان در دنیا

بنابر روایت حوزه، حضرت آیت اللّه العظمی حاج آقا سیّد جمال الدّین گلپایگانی (اعلی اللّه مقامه الشّریف ) برای آیت اللّه سیّد محمّد حسینی تهرانی نقل می کرد:

در مرحله ای از مراحل سیر و سلوک حال عجیبی پیدا کردم. به این کیفیّت که نفس خود را افاضه کننده علم و قدرت و رزق و حیات به جمیع موجودات می دیدم؛ به این صورت که هر موجودی از موجودات از من امداد می گیرد و من عطاکننده و مبداء فیض هستم.

این حال من بود و از طرفی می دانستم که این حال خوبی نیست، چون پروردگار متعال منشأ همه خیرات است و افاضه کننده رحمت.

چند شبانه روز اینحال در من وجود داشت و هر چه به حرم مطهّر حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام مشرّف شدم و در دل تقاضای برطرف شدن این حالت را نمودم، سودی نبخشید تا بالاخره تصمیم گرفتم به کاظمین مشرّف شوم و باب الحوائج حضرت موسی بن جعفر علیه السلام را شفیع قرار دهم تا پروردگار متعال مرا از این ورطه نجات دهد.

هوا سرد بود. به قصد زیارت مرقد مطهّر امام هفتم علیه السلام از نجف عازم کاظمین شدم و چون وارد شدم یکسره به حرم مشرّف شدم. فرش های جلوی ضریح را برداشته بودند. سرِ خود را در مقابل ضریح، روی سنگهای مرمر گذاشتم و آنقدر گریه کردم که آب اشک چشمم بر روی سنگها جاری شد.

هنوز سر از زمین برنداشته بودم که حضرت شفاعت نمودند و حال من عوض شد و فهمیدم که من کیستم.

من ذرّه ای هم نیستم. من به قدر پرِ کاهی هم قدرت ندارم. اینها همه مال خداست و بس. اوست منبع فیض مطلق و زنده و زنده کننده و مالک و علم بخشنده و قادر و قدرت دهنده و رازق و روزی رساننده و نفس من آیتی از ظهور آن نور مطلق است.

در اینحال برخاستم و زیارت و نماز را بجا آوردم و به نجف اشرف مراجعت نمودم و چند شبانه روز باز پروردگار را آنگونه که هست در تمام عوالم می دیدم تا اینکه یکبار به حرم مطهّر آقا امیرالمؤمنین علیه السلام مشرّف شدم و در وقت مراجعت به منزل در میان کوچه حالتی به من دست داد که از توصیف خارج است. قریب ده دقیقه سر به دیوار گذاردم و قدرت بر حرکت نداشتم.

این حالی بود که امیرالمؤمنان علیه السلام مرحمت نمودند و از حال بدست آمده در حرم آقا موسی بن جعفر علیه السلام عالی تر بود و آن حال مقدّمه حصول این حال بود.

آری ! این شاهد زنده ای است از شفاعت آن امامان و سروران.

*